از زندگی از این همه تکرار خسته ام
از های و هوی کوچه و بازار خسته ام
دلگیرم از ستاره و آزرده ام ز ماه
امشب دگر ز هر که و هر کار خسته ام
دل خسته سوی خانه ، تن خسته می کشم
آوخ ... کزین حصار دل آزار خسته ام
بیزارم از خموشی تقویم روی میز
وز دنگ دنگ ساعت دیوار خسته ام
از او که گفت یار تو هستم ولی نبود
تنها و دل گرفته و بیزار و بی امید
از حال من مپرس که بسیار خسته ام...
دوسش داشتم عاشقش بودم
تا میدیدمش دلم هرری میریخت
فکر میکردم حتی به من نگاه هم نمیکنه
ولی اشتباه فکر میکردم
اون هم منو دوست داشت
این رو از زبون خودش شنیدم
تا ۵ سال طرفش نرفتم
حتی جواب سلامش رو هم نمیدادم
بعد از ۵ سال رفتم و گفتم
دوستت دارم اشکش آروم ریخت و محکم بقلم کرد و
گفت : به خاطرت
به هیچ پسری نگاه هم نکردم
دوسش داشتم عاشقش بودم
تا میدیدمش دلم هرری میریخت
فکر میکردم حتی به من نگاه هم نمیکنه
ولی اشتباه فکر میکردم
اون هم منو دوست داشت
این رو از زبون خودش شنیدم
تا ۵ سال طرفش نرفتم
حتی جواب سلامش رو هم نمیدادم
بعد از ۵ سال رفتم و گفتم
دوستت دارم اشکش آروم ریخت و محکم بقلم کرد و
گفت : به خاطرت
به هیچ پسری نگاه هم نکردم
یادته بهت زل میزدم بهم میگفتی چته؟
میگفتم اخ چه عروسی میشی تو.نه؟
محشر میشی واااااااااایییییییییی.
بلند میخندیدی و دماغمو میکشیدی
میگفتی تو که باز اشتباه گرفتی
اونی که محشر و خوچمل میشه اقای منه فهمیدی؟
شدی سهم خاک و داغ دیدنت تو لباس عروس موند به دلم...
دوتا رفیق بودن همیشه باهم می رفتن شراب می خوردن
یکیشون میمیره چند وقط بعداون یکی میره میخونه به ساقی می گه
دو پیک بریز ساقی میگه چرا دوتا ؟ میگه یکی واسه خودم یکی برای رفیقم
یک سال بعد دوباره میره میخونه میگه ی پیک بریز ساقی میگه
رفیقتو فراموش کردی؟
میگه نه خودم توبه کردم اینو میخورم به یاد رفیقم
سلامتی تمام روفقا
چرا دلت گرفته؟
اوهم آدم است
اگه دوستت دارم هاتو نشنیده گرفت...
غصه نخور...
اگه رفت..گریه نکن
یه روز چشمای یه نفر عاشقش میکنه
یه روز معنی کم محلی رو میفهمه
یه روز شکستنو درک میکنه
اون روز میفهمه آه هایی که کشیدی از ته قلبت بود...
میفهمه که شکستن دل یه آدم تاوان سنگینی داره...
عشق يعنی با پرستو پر زدن
عشق يعنی آب بر آذر زدن
عشق يعنی چون * جواد* پا به راه
عشق يعنی همچو يوسف قعر چاه
عشق يعنی بيستون کندن به دست
عشق يعنی زاهد اما بُـت پرست
عشق يعنی همچو من شيدا شدن
عشق يعنی قطره و دريا شدن
عشق يعنی يک شقايق غرق خون
عشق يعنی درد و محنت در درون
عشق يعنی يک تبلور يک سرود
عشق يعنی يک سلام و يک درود
خالی تر از سکوتم ، از نا سروده سرشار
حالا چه مانده از من ؟... یک مشت شعر بیمار
انبوهی از ترانه ، با یاد صبح روشن
اما... امید باطل... شب دائمی ست انگار
با تار و پود این شب باید غزل ببافم
وقتی که شکل خورشید ، نقشی ست روی دیوار
دیگر مجال گریه از درد عاشقی نیست
بار ترانه ها را از دوش عشق بردار
بوی لجن گرفته انبوه خاطراتم
دیروز: رنگ وحشت ، فردا: دوباره تکرار
وقتی به جرم پرواز باید قفس نشین شد
پرواز را پرنده ! دیگر به ذهن مسپار
شاید از ابتدا هم تقدیر من سفر بود
کوچی بدون مقصد از سرزمین پندار
از پوچ پوچ رویا ، تا پیچ پیچ کابوس
از شوق زنده بودن... تا خنده ای سرِ دار
از عشق مکن شکوه که جای گله ای نیست
بگذار بسوزد دل من مسئله ای نیست
من سوخته ام در تب ، آنقدر که امروز
بین من و خورشید دگر فاصله ای نیست
غمدیده ترین عابر این خاک منم من
جز بارش خون چشم مرا مشغله ای نیست
در خانه ام آواز سکوت است ، خدایا
مانند کویری که در آن قافله ای نیست
می خواستم از درد بگوییم ولی افسوس
در دسترس هیچکسی حوصله ای نیست
شرمنده ام از روی شما بد غزلی شد
هرچند از این ذهن پریشان گله ای نیست
